بلغارستان و رومانی به منطقه شنگن می پیوندند!

در اول ژانویه، رومانی و بلغارستان پس از برداشته شدن کنترل‌های مرزی زمینی داخلی، به عنوان اعضای کامل منطقه شنگن پذیرفته شدند.

کنترل‌های مرزی هوایی و دریایی داخلی بین بلغارستان و رومانی و کشورهای منطقه شنگن از ۳۱ مارس ۲۰۲۴ برداشته شده بود. پذیرش این دو کشور عضو در منطقه شنگن، سفر، تجارت و گردشگری را تقویت کرده و به تقویت بازار داخلی کمک خواهد کرد.

پیشینه
کمیسیون اروپا اولین بار در سال ۲۰۱۱ تأیید کرد که هر دو کشور بلغارستان و رومانی آماده پیوستن به منطقه شنگن هستند. از آن زمان، بلغارستان و رومانی همچنان نشان داده‌اند که شرایط لازم برای عضویت در شنگن را دارا هستند.

منطقه شنگن
شنگن نماد بزرگ‌ترین منطقه آزادی، امنیت و عدالت در جهان بدون مرزهای داخلی است. این منطقه آزادی حرکت را برای بیش از ۴۵۰ میلیون شهروند اتحادیه اروپا، همراه با اتباع غیر اتحادیه اروپا که در اتحادیه اروپا زندگی می‌کنند یا به عنوان توریست، دانشجوی مبادله‌ای یا برای اهداف تجاری از اتحادیه اروپا بازدید می‌کنند (هر کسی که به طور قانونی در اتحادیه اروپا حضور دارد) تضمین می‌کند.

شنگن در ۱۴ ژوئن ۱۹۸۵ آغاز به کار کرد، زمانی که توافقنامه شنگن بر روی یک قایق رودخانه‌ای به نام پرنسس ماری-آسترید در موزل در لوکزامبورگ، آلمان و فرانسه امضا شد. این توافقنامه توسط دولت‌های بلژیک، فرانسه، آلمان، لوکزامبورگ و هلند امضا شد.

پروژه اتحادیه اروپا شنگن را به سطح بعدی خود رساند. با ایجاد حق آزادی حرکت در سال ۱۹۹۲، پایه‌های یک فضای مشترک اروپایی گذاشته شد. چارچوب اتحادیه اروپا در سال ۱۹۹۷ تمام قوانین شنگن را جذب کرد و در سال ۲۰۰۷ به یک نقطه عطف دیگر دست یافت و تعهد به ایجاد یک “منطقه آزادی، امنیت و عدالت بدون مرزهای داخلی” را به اجرا درآورد. منطقه شنگن تنها منطقه در جهان است که اعتماد متقابل بین کشورهای همسایه در آن به قدری محکم است و ارزش آزادی حرکت به قدری اساسی است که اعضای آن گام به برداشتن کنترل‌های مرزی گذاشته‌اند و متعهد به تقسیم مزایا و مسئولیت‌های این یکپارچگی بی‌نظیر شده‌اند.

امروز، اتحادیه اروپا دارای ۲۷ کشور عضو است و به ۲۶ کشور از آنها – به جز ایرلند – اجازه می‌دهد تا در تمام حوزه‌های تحت پوشش قوانین شنگن همکاری نزدیک داشته باشند. ۴ کشور غیر اتحادیه اروپا نیز در این کار مشارکت دارند: ایسلند، نروژ، سوئیس و لیختن‌اشتاین.

شنگن بسیار فراتر از سفر بدون مرز است. این منطقه نیازمند هماهنگی هم در داخل منطقه شنگن و هم با کشورهای ثالث است. کشورهای شنگن از طریق یک سیاست مشترک ویزا، عملیات پلیس مشترک و تبادل اطلاعات بلادرنگ بین نهادهای اجرای قانون و همچنین رویه‌های هماهنگ برای بازگرداندن کسانی که حق قانونی اقامت در منطقه شنگن را ندارند، به طور نزدیک در زمینه امنیت و مهاجرت همکاری می‌کنند. سیستم‌های فناوری اطلاعات پیشرفته، مانند سیستم اطلاعات شنگن (SIS)، به شناسایی تهدیدات و مدیریت مرزها کمک می‌کنند در حالی که حقوق اساسی، از جمله حفاظت از داده‌ها، را حفظ می‌کنند.