چگونه هنرمندان سیاه پوست به شکل‌گیری موسیقی کانتری امروزی کمک کردند!

فرانچسکا رویستر به یاد می‌آورد که صبح روز بعد از سوپر بول با پیام‌های متعدد هیجان‌زده از دوستانش بیدار شد: بیانسه به تازگی دو تک آهنگ جدید با رگه‌های کانتری منتشر کرده بود و آلبوم او به نام “کابوی کارتر” – دومین اثر از سه‌گانه ادعایی رنسانس او – قرار بود جشنی برای موسیقی کانتری باشد. این آلبوم که اخیراً چندین جایزه گرمی را از آن خود کرد، تأثیر و نفوذ فرهنگی سیاه‌پوستان در موسیقی کانتری را گرامی می‌داشت. رویستر، استاد ادبیات انگلیسی در دانشگاه دی‌پال و نویسنده کتاب “موسیقی کانتری سیاه” در سال ۲۰۲۲، می‌گوید: “این موضوع چنان بحثی را برانگیخته است. دانشجویان، دوستان و دوستان قدیمی دوران دانشگاه تماس می‌گیرند و می‌خواهند درباره این موضوعی که مدت‌ها احساس می‌شد یک علاقه پنهانی است، صحبت کنند.”

در حالی که اولین تجربه بسیاری از شنوندگان معاصر موسیقی با کانتری سیاه، با آهنگ نوآورانه “کانتری-ترپ” لیل ناس ایکس به نام “اولد تاون رود” در سال ۲۰۱۸ بود، سیاه‌پوستان از زمانی که کانتری برای اولین بار در دهه ۱۹۲۰ محبوب شد، در حال نوشتن، اجرا و ضبط موسیقی کانتری بوده‌اند. در واقع، موسیقی کانتری بدون مشارکت و نوآوری‌های موسیقیدانان سیاه‌پوست به شکل امروزی وجود نمی‌داشت.

تیلور کرامپتون، منتقد فرهنگی، در روزهای پس از اعلام بیانسه نوشت: “یکی از بزرگترین دروغ‌هایی که این ملت تا به حال گفته این است که سیاه‌پوستان اهل روستا نیستند. سیاه‌پوستان همیشه در روستا زندگی کرده‌اند. آنجا جایی است که ما دعا می‌کردیم. آنجا جایی است که ما آواز می‌خواندیم. آنجا جایی است که ما عبادت می‌کردیم.”

با توجه به اینکه هنرمندان جوان و نوظهور سیاه‌پوست کانتری توجه و تحسین منتقدان را جلب می‌کنند، امید است که این نشان‌دهنده گامی به سوی نمایش فراگیرتر موسیقی کانتری باشد – نه فقط یک روند گذرا.

حضور سیاه‌پوستان در موسیقی کانتری، اگرچه کاملاً شناخته شده نیست، اما دقیقاً یک راز هم نیست. صدای متمایز خانواده کارتر، “اولین خانواده موسیقی کانتری”، در دهه ۱۹۲۰ تحت تأثیر لسلی ریدل، نوازنده گیتار و فولکلوریست سیاه‌پوست بلوز و گاسپل قرار گرفت. هنک ویلیامز در دهه ۱۹۳۰ به عنوان یک پسر، هنر خود را از روفوس “تی تات” پین، نوازنده گیتار سیاه‌پوست آموخت، همانطور که جانی کش دو دهه بعد از موسیقیدان سیاه‌پوست گاس کنون یاد گرفت. دفورد بیلی، نوازنده هارمونیکای سیاه‌پوست، اولین اجراکننده در گرند اول اپری بود و کمک کرد تا نشویل به مکه موسیقی کانتری تبدیل شود.

به لطف کار خستگی‌ناپذیر موسیقیدانانی مانند ریانون گیدنز و دام فلمونز، ما از ریشه‌های آفریقایی بانجو و برجستگی آن در موسیقی فولک اولیه سیاه‌پوستان آگاه هستیم. علاوه بر این، موسیقیدانانی مانند چارلی پراید و داریوس راکر موانع متعددی را به عنوان دو تن از اولین ابرستاره‌های موسیقی کانتری آفریقایی-آمریکایی شکستند.

اما آنچه اغلب به رسمیت شناخته نمی‌شود این است که چگونه خوانندگان سیاه‌پوست، در تمام ژانرها، به طور تاریخی در کانتری دست و پا زده‌اند. بیانسه به هیچ وجه اولین نفر نیست. ری چارلز، سولومون برک، بابی وومک، استر فیلیپس، اوتیس ویلیامز، میلی جکسون و تینا ترنر (برای نام بردن چند نفر) آلبوم‌های کانتری ضبط کرده‌اند. اخیراً، هنرمندان رپ و آر اند بی مانند لوداکریس، ال ال کول جی، نلی و اسنوپ داگ هر کدام با ابرستاره‌های موسیقی کانتری همکاری کرده‌اند.

با این حال، این تصور غلط که سیاه‌پوستان ذاتاً از موسیقی کانتری بیزارند، در طول سال‌ها سرسختانه پابرجا مانده است. (یک مکه برای رپ در زادگاه جاز و بلوز پدیدار شده است.)

هالی جی، بنیانگذار بلک اپری می‌گوید: “به عنوان یک طرفدار موسیقی کانتری، در فضاهای موسیقی کانتری احساس امنیت نمی‌کردم. برای من گیج‌کننده نیست که چرا سیاه‌پوستان در ورود به این فضا تردید داشته‌اند.” صنعت موسیقی کانتری و طرفداران سفیدپوست کانتری کار کمی برای خوشامدگویی به هنرمندان غیرسفیدپوست انجام داده‌اند – چه با محدود کردن حضور در چارت‌های کانتری، خودداری از پخش آثار هنرمندان خاص در رادیوهای کانتری، یا نمایش پرچم‌های کنفدراسیون در جشنواره‌های معتبر موسیقی کانتری.